رهایی از وابستگی‌های ناسالم مسیری است که طی کردن آن مستلزم گذر زمان و تلاش و انگیزه بسیار است. رویارویی با اولین نشانه‌های ناکام‌کننده در ارتباطات وابسته‌ی‌ ناسالم، بهترین زمان برای مداخله در جهت رهایی فرد و بهبودی است. قبلا از این زمان هر نوع نصیحت و پندی شرایط را دشوارتر می‌سازد.

باید توجه داشته باشیم که سرزنش و بی‌توجهی به فرد وابسته، همان‌قدر آسیب‌زننده است که به او اجازه بدهیم رنجش‌ها و احساسات تلخ خود را بدون هیچگونه تغییری در نگرش‌هایش بیرون بریزد؛ زیرا این حالت این فرصت را به او می‌دهد تا بار دیگر به رابطه برگشته و آسیب‌دیده‌تر از قبل برای بیرون ریختن عواطفش به نزدیکان خود مراجعه کند. بهترین حالت برای کمک، گوش دادن به احساسات و رنجش‌های فرد و پس از آن پرسیدن سؤالاتی از اوست که او را با باورهای ریشه‌ای و غلطش درگیر کند.

به طور خلاصه شاهراه‌هایی که به فرد در رهایی از وابستگی ناسالم کمک می‌کند عبارتند از:

• فراهم آمدن محیطی امن و به دور از قضاوت و سرزنش برای بروز هیجان‌های ناخوشایندی که ناشی از ناکامی در رابطه یا رویارویی با عوارض رابطه است.

• به چالش کشیدن این باور که «فرد برای تجربه‌ی استقلال سالم و روابط سالم ناتوان است».

• تشویق و ترغیب فرد به برقراری ارتباط با خود و شناخت احساسات و نیازهای خویش. شناخت، اولین گام علاقه‌ی ریشه‌ای و عمیق است.

• رها کردن فکر آسیب‌زننده‌ای که می‌گوید «همه مردم باید مرا دوست بدارند یا رفتارم را تأیید کنند». زمانی که فرد به خود برگردد و خود را آنگونه که هست دوست بدارد، عطش دوست داشته شدن از جانب دیگران فروکش می‌کند.

• تصحیح حد و مرزهای ارتباطی: دوست داشتن خود و با خود در آشتی بودن باعث می‌شود فرد بتواند مرزهای سالمی را در ارتباطش برقرار کند. مرزهایی که به او کمک می‌کنند از حضور دیگران در زندگی‌اش بهره ببرد بدون آنکه آنان جایی نامتناسب را در ذهن فرد به خود اختصاص بدهند. 

به این نکته توجه کنید که اگر به عنوان یک فرد وابسته ناسالم قصد داریم به خود کمک کنیم و مراحل بهبودی را طی کنیم، لازم است با خودمان صادق و روراست باشیم و علائم هشدار دهنده رابطه وابسته ناسالم را جدی بگیریم.