ارتباط شرط لازم زندگی اجتماعی انسان است. روح انسان به همان اندازه به ارتباط نیاز دارد که جسم او به غذا.

اما چرا علیرغم نیاز طبیعی روح بشر به ارتباط، برقراری ارتباط سالم و آرامش بخش با دیگران دشوار است؟

چرا بسیاری از روابط را خیلی خوب شروع می‌کنیم اما در ادامه رابطه به مشکل برمی‌خوریم و زمانی که می‌خواهیم رابطه را بازنگری کنیم نمی‌دانیم دقیقاً از چه زمانی و چرا در این رابطه دچار مشکل شدیم؟

عشق، احساس پرشوری که به زندگی حرارت و گرمی‌ می‌بخشد و زندگی را به جریانی خوشایند تبدیل می‌سازد، امروزه به معضلی تبدیل شده که درگیرشدن یا نشدن با آن از یک میزان دشورای برخوردار است. آیا عشقی که محرک زندگی شاد و آرامش بخش است همین پدیده پر دغدغه‌ای است که امروزه شاهدش هستیم؟

حد و مرز وابستگی به دیگری تا کجاست؟

زندگی بدون علاقه به کار، خانواده، روابط جنسی سالم، تفریح، دوست، ورزش، خلوت شخصی با خود و ... سرد و بی روح است. از طرفی کنار هم قرار دادن تمام این موارد به شکلی که آسیب زا نباشد نیز میسر نشده است. نداشتن رابطه یا محدودیت شدید در روابط با دیگران و امور اطرافمان نیز احساس خوشایندی را در ما بوجود نمی‌آورد.

پس راه چاره چیست...؟!